5. Myślisz, że mnie można tak po prostu zostawić?

Gdy weszłam na boisko wszyscy już tam byli.

-Amelia chodź tutaj na chwilę – zawołał mnie trener.

-Tak słucham, o co chodzi?

-Czy ja dobrze pamiętam, że grałaś kiedyś na ataku?

-Tak.

-To świetnie, zastąpisz dzisiaj Antka na treningu.

-Ale, ale ja nie grałam bardzo długo.

-Spokojnie tego się nie zapomina to jak z jazdą na rowerze. Masz jakieś ubrania na przebranie.

-Myślę, że w torbie coś się znajdzie.

-W takim razie leć się przebrać do gabinetu i wróć za chwilę.

Niechętnie wzięłam torbę i skierowałam się do swojego gabinetu. Nie miałam ochoty grać, ale nie mogłam odmówić trenerowi. Wróciłam po kilku minutach i podeszłam do trenera.

-Dobrze, że już jesteś. Chłopcy Mela zagra dzisiaj z wami zamiast Antka. Niestety nie mógł pojawić się dzisiaj na treningu.

-Dziewczyna? Przecież my ją zabijemy – odezwał się Marechal.

-To miłe, że się o mnie martwisz, ale zaufaj mi nie musisz. To co zaczynamy?

-Na początek krótka rozgrzewka, którą poprowadzi Melka, a potem razem z Earvinem skompletujecie swoje drużyny.

Po krótkiej rozgrzewce wszyscy ustawili się w szeregu przede mną i Earvinem.

-Wybierz sobie skład ja biorę resztę.

-Nie musisz zgrywać dżentelmena, ale skoro prosisz. Kevin, Merechal, Le Roux, Le Goff, Grebennikov, Toniutti do mnie.

Było mi szkoda, że nie mogłam wziąć do swojej drużyny Thibaulta, ale oprócz Antka to jedyny atakujący w drużynie i musiałam go zostawić do dyspozycji Earvina.

-Panowie skopiemy im tyłki rozumiemy się?

-Jasne – wykrzyknęli wszyscy razem.

Na początku Ben mnie oszczędzał i nie podawał do mnie żadnych piłek.

-Ben ja tu jestem i mogę grać. Naprawdę możesz do mnie podać piłkę, spokojnie nic sobie nie zrobię.

Już w następnej akcji piłka poleciała do mnie. Nikt z przeciwnej drużyny nie spodziewał się rozegrania akurat w moim kierunku więc swobodnie wbiłam gwoździa bez bloku.

-Dzięki. Świetne rozegranie – pochwaliłam go i poklepałam po plecach kierując się za dziewiąty metr bo nadeszła moja kolej na zagrywkę. Podrzuciłam piłkę wysoko w górę, a później z całej siły w nią uderzyłam. Zatańczyła chwilę na taśmie by spaść na połowę przeciwnej drużyny. Podbiegłam uradowana do swojej ekipy.

-Dlaczego nie mówiłaś, że potrafisz tak dobrze grać? – odezwał się Jenia.

-Bo nie pytałeś – wystawiłam mu język i ponownie powędrowałam w pole zagrywki.

Tym razem piłka bez problemu przeszłam na drugą stronę, a z odebraniem jej nie poradził sobie Earvin więc piłka poleciała daleko w trybuny.

-Niedobrze z tobą Earvin skoro dziewczyna jest od ciebie lepsza – zaśmiał się Kevin.

-Zamknij się – zobaczyłam w oczach N’Gapeta gniew.

Cały mecz wygrała moja drużyna 3:1. Kiedy patrzyłam na Earvina widziałam, że nie może się z tym pogodzić.

-Chłopaki to co z tą imprezą w weekend? – spytał nie kto inny jak Jenia.

-Ja chętnie – odezwał się Kevin, patrząc na mnie wzrokiem, którego znaczenie znałam tylko ja. Nie powiem zrobiło mi się cieplej na sercu bo wydawało mi się, że zauważyłam w jego oczach wesołe iskierki.

-W sumie ja też – stwierdził Marechal, a potem większość składu. Wyłamał się tylko Ben, który stwierdził, że woli spędzić wieczór razem z żoną i dzieckiem. Nie ma mu się w sumie co dziwić. Zdziwiło mnie, że Earvin też chciał pójść. Zaczęłam obawiać się, że może z tego wyniknąć coś złego. Po wymasowaniu połowy drużyny w końcu mogłam odetchnąć. Usiadłam za biurkiem, a z torby wyjęłam butelkę wody. Mój spokój nie potrwał jednak długo bo chwilę później do gabinetu wparował Thibault.

-Gotowa? Możemy już wracać?

-Jezu, znowu ty. Musimy w końcu znaleźć twoje kluczyki bo już zaczynam cię mieć dość.

-Jak możesz? – starł ze swojego policzka niewidzialną łzę.

-Co ty sobie myślisz? Nie dość, że mam cię w domu, pracy to jeszcze w drodze do pracy muszę się z tobą użerać – kiedy zobaczyłam jego zbolały wyraz twarzy nie mogłam się powstrzymać przed zaśmianiem – żartowałam głuptasie. Jedziemy poszukać tych twoich kluczyków.

Jako, że pojechaliśmy prosto do mieszkania po kilku minutach byliśmy już na miejscu. Zostawiliśmy torby obok drzwi i zaczęliśmy przeszukiwać mieszkanie. Przekopaliśmy kuchnię, łazienkę, sypialnię Thibaulta i salon, a po kluczykach nie było śladu.

-Jesteś pewien, że są w domu? Może zgubiłeś je gdzieś przed wejściem do mieszkania.

-Teraz to już nie jestem niczego pewien.

-Wiesz co zaczekaj chwileczkę – wpadł mi do głowy dziwny pomysł, a może kluczyki Rossarda spokojnie leżą w sobie w samochodzie. Może po prostu zapomniał ich ze sobą zabrać. Wyszłam z klatki i skierowałam się na parking na którym zaparkował auto mój przyjaciel. Zajrzałam przez przednią szybę do środka i ku mojemu zdumieniu auto było otwarte, a kluczyki włożone w stacyjkę. Nie mam pojęcia gdzie on ma mózg, ale jednego jestem pewna. Z pewnością nie tam gdzie powinien być. Otworzyłam auto i wyjęłam zgubę. Obejrzałam jeszcze dokładnie wnętrze samochodu sprawdzając czy nic nie zniknęło. Swoją drogą ten debil to ma szczęście. Przez dwa dni auto stało otwarte na parkingu z kluczykami w stacyjce. No normalnie urodzony pod szczęśliwą gwiazdą nie ma co. Zamknęłam auto i skierowałam się do mieszkania.

-Rossard jesteś kompletnym idiotą – wrzasnęłam i rzuciłam w niego kluczami.

-Ale skąd ty?

-Zostawiłeś je w stacyjce idioto. Dziękuj Bogu, że samochód w ogóle jeszcze stał na parkingu jak do niego poszłam bo każdy mógł sobie nim w dowolnej chwili odjechać, a wtedy szukałbyś nie tylko kluczyków, ale i samochodu. Nie wierzę w to, że mieszkam pod jednym dachem z takim debilem.

-Jesteś kochana. Sam nigdy w życiu nie wpadłbym na pomysł żeby tam ich poszukać.

-Wiesz co ja proponuję żebyś poszedł poszukać swojego rozumu. Tak będzie najlepiej – trzasnęłam drzwiami od swojego pokoju i opadłam bezwładnie na łóżko. Chwilę później usłyszałam dźwięk przychodzącej wiadomości. Gdy odblokowałam urządzenie moim oczom ukazała się uśmiechnięta twarz Kevina.

-Witam piękną panią.

-Hej.

-Stęskniłem się za tobą.

-Nie widzieliśmy się tylko kilka godzin.

-Naprawdę? Dałbym sobie głowę uciąć, że minęła cała wieczność. Masz może ochotę na spacer?

-Teraz?

-Wiesz tak się dziwnie składa, że jestem pod blokiem Rossarda.

-Żartujesz?

-Nie. Wyjrzyj przez okno – rzeczywiście, gdy odsłoniłam firankę zobaczyłam sylwetkę przyjmującego.

-Wiesz, że w sumie bardzo chętnie się stąd wyrwę. Thibault to skończony idiota. Zaraz będę na dole.

Zebrałam torebkę z szafki, po drodze wrzucając do niej kluczyki od mieszkania. Z przedpokoju wzięłam jeszcze tylko kurtkę i krzyknęłam do mojego przyjaciela, że wychodzę. Ok może i się pokłóciliśmy, ale lepiej żeby nie wszczynał alarmu kiedy zobaczy, że nie ma mnie w pokoju. Zaraz po wyjściu z klatki Kevin mocno mnie przytulił i złożył namiętny pocałunek na moich ustach.

-Oszalałeś?

-Być może, ale jeśli tak to tylko i wyłącznie z miłości do ciebie.

-Uuu jakie to słodkie. Gdzie idziemy?

-Co powiesz na kolację – dopiero teraz zauważyłam, że obok siatkarza stoi wielki kosz piknikowy.

-Jestem jak najbardziej za.

Kevin zaprowadził mnie do parku znajdującego się nieopodal mieszkania Rossarda. Tam ku mojemu zaskoczeniu znalazł miejsce gdzie nie było żywej duszy. Cisza spokój i tylko my we dwoje. Następnie z koszyka wyjął koc, na który wyłożył całą jego zawartość.

-Nie mów mi, że ty to wszystko sam? – spojrzałam na ogrom jedzenia znajdujący się przede mną.

-Oczywiście, że tak. Tymi rękoma.

-Nie wierzę.

-To uwierz, bo jeszcze nie raz cię tak zaskoczę.

-Już mi się to podoba – skradłam mu całusa.

-A teraz zabieramy się za jedzenie.

-Tak jest. 

Weekend nadciągnął bardzo szybko. Ani się obejrzałam a stałam przed lustrem przymierzając kolejne stylizacje, które mogłam założyć na siebie dzisiejszego popołudnia. Nie mogłam się na nic zdecydować. Chciałam żeby było to coś wyjątkowego, coś co oczaruje Kevina gdy tylko na mnie spojrzy.

-Przyznaj się dla kogo się tak stroisz? – nawet nie zauważyłam kiedy w drzwiach mojego pokoju pojawił się Thibault.

-Dla nikogo. Wydaje ci się.

-Bujać to my, ale nie nas kochana. Za dobrze cię znam. Przyznaj się który z moich kolegów wpadł ci w oko.

-Masz wybujałą wyobraźnię. Co w tym dziwnego, że chcę po prostu dobrze wyglądać?

-Nie nic.

-No właśnie, dlatego pomóż mi coś wybrać bo nie potrafię się zdecydować.

-A jakie opcje wchodzą w grę.

-Zastanawiam się nad tą – pokazałam mu klasyczną małą czarną – i tą – drugą opcją była miętowa sukienka bez ramiączek.

-Druga. Zdecydowanie. Na kimkolwiek chcesz zrobić wrażenie, ta sukienka z pewnością będzie idealna.

-A ty znowu swoje.

-Obiecaj mi tylko, że będziesz na siebie uważać i nie zwiążesz się więcej z takim idiotą jak Earvin bo drugi raz bym tego nie przeżył.

-To akurat mogę ci obiecać z czystym sumieniem.

-Grzeczna dziewczynka – uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło – a teraz się pośpiesz bo za pół godziny wychodzimy.

-Co? Tak szybko?

-Widocznie straciłaś poczucie czasu tak długo stałaś przed tym lusterkiem.

-Wynocha. Muszę się przebrać i umalować – wypchnęłam go za drzwi mojego pokoju.

-Pamiętaj, za pół godziny przy drzwiach. W przeciwnym wypadku wpadnę tutaj i zabiorę cię w takim stanie w jakim zastanę.

Pół godziny to strasznie mało czasu. Bałam się, że nie zdążę się wyszykować, a jednego mogę być pewna. Jeśli Rossard powiedział, że mam być gotowa za pół godziny to tak ma być bo jest gotowy spełnić swoje groźby. Tego jestem pewna. Trochę już go jednak znam. Umalowałam się najszybciej jak tylko potrafiłam. Uwinęłam się w niecałe dwadzieścia minut. Narzuciłam na siebie tylko czarne bolerko i byłam gotowa do wyjścia. Kiedy wyszłam z pokoju usłyszałam gwizd wydobywający się z ust siatkarza.

-Wow. Prawie dziesięć minut przed czasem. Jestem pod wrażeniem.

-Widzisz jak chcę to potrafię.

-Powiem ci, że nieźle się odstawiłaś.

-A dziękuję.

-Możemy już iść – kiwnęłam głową na tak i złapałam przyjaciela pod ramię.

Kiedy dotarliśmy do klubu prawie wszyscy siatkarze byli już w środku. Przywitałam się po kolei z każdym z nich omijając oczywiście mojego byłego chłopaka. Zgodnie stwierdzili, że wyglądam prześlicznie. Zajęliśmy miejsca w loży VIP, którą wynajęliśmy na potrzebę dzisiejszego wyjścia. Po chwili większość z nich poszła zamówić coś do picia. W loży zostałam ja, Kevin, Le Roux i Rouzier. Gdy tylko oddalili się na bezpieczną odległość poczułam rękę Tillie na moim kolanie. Żaden z pozostałych siatkarzy nie mógł tego zauważyć bo siedzieliśmy w pewnej odległości od nich.

-Wyglądasz tak pociągająco w tej sukience – wymruczał mi do ucha Kevin.

-Starałam się.

-I jak ja mam teraz pozwolić żebyś zatańczyła z którymkolwiek z nich. Przecież będą pożerać cię wzrokiem.

-Nie przesadzaj. Większość z nich ma dziewczyny albo żony, ale to miłe, że jesteś zazdrosny.

-Kto by nie był mając za dziewczynę taką piękną kobietę jak ty.

Gdy Kevin zobaczył, że siatkarze wracają zabrał swoją rękę

-O czym rozmawiacie gołąbeczki? – obok nas pojawił się Rossard z moim drinkiem.

-O twoim wyczynie z kluczami. Widzę, że nie pochwaliłeś się kolegom z drużyny jaki z ciebie idiota.

-Bo nie ma się czym chwalić.

-Widzę, że Thibault nie ma ochoty rozmawiać na ten temat w takim razie porywam cię na parkiet – odezwał się Kevin – mogę?

-Z przyjemnością.

Tańczyłam z Kevinem przez kilka piosenek. Później jego miejsce zajął mój przyjaciel, a po jakiejś godzinie byłam już po co najmniej jednym tańcu z każdym z francuskich siatkarzy oprócz mojego byłego chłopaka. Kiedy skończyłam tańczyć z Le Goffem przeprosiłam go i udałam się w stronę toalet bo czułam, ze jeszcze chwila a mój makijaż spłynie. Gdy spojrzałam na swoje odbicie w lustrze nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Wyglądałam koszmarnie. Szybciutko poprawiłam make up, skorzystałam jeszcze z toalety i opuściłam pomieszczenie. Podczas zamykania drzwi poczułam, że ktoś popycha mnie w kierunku ściany. Kiedy stałam już przodem do niego zobaczyłam przed sobą Earvina. Był nieźle wstawiony, a z jego twarzy kipiała wręcz wściekłość.

-Myślisz, że mnie można tak po prostu zostawić?

-Ja się chyba przesłyszałam. To ty zniszczyłeś wszystko wskakując mojej matce do łóżka. Z resztą jestem pewna, że ona nie była pierwszą, z którą mnie zdradziłeś. Co mam rację?

-To nie tak ja naprawdę cię kocham – prychnęłam kiedy usłyszałam te słowa.

-Ty mnie kochasz? Ty? Proszę cię ty nie wiesz co to jest miłość. Co moja matka cię zostawiła? Ojejku tak mi przykro albo wiesz jednak nie. Dobrze ci tak za to wszystko co mi zrobiłeś. Zasłużyłeś na wszystko co najgorsze – wściekłość N’Gapetha tylko przybierała na sile.

-Pożałujesz tego – zacisnął ręce na moich nadgarstkach.

-Puszczaj to boli – siatkarz nic nie robił sobie jednak z moich próśb – bo zacznę krzyczeć.

-A krzycz sobie jeśli chcesz. Myślisz, że ktokolwiek cię usłyszy? – zdałam sobie wtedy sprawę z tego, że muzyka jest na tyle głośna, że mój głos i tak się przez nią nie przebije – a teraz dasz mi to czego odmawiałaś przez tyle miesięcy – spojrzałam na niego przerażona – co się tak patrzysz? Nie udawaj już takiej cnotki – popchnął mnie w głąb pomieszczenia.

_____________________________________________________

Oddaję piąteczkę w wasze ręce. 

Rozdział wymęczony jak chyba żaden inny na tym blogu, ale końcowy rezultat nawet mi się podoba, a to coś nowego xd :D bo ja zawsze jestem nastawiona krytycznie do swojej twórczości. 

Liczę, że każdy kto przeczyta rozdział zostawi po sobie jakiś znak. Jak patrzę na liczbę wyświetleń i ilość komentarzy to po prostu jest mi smutno. 

Poza tym nie wiem czy za tydzień pojawi się nowy rozdział bo moja wena zrobiła sobie chyba wakacje i nie chce wrócić. Dobrze, że sporą część tego rozdziału miałam już napisaną wcześniej bo pewnie nawet dzisiaj nie byłoby nowej części. No nic pozostaje mi tylko modlić się o to, żeby wróciła do mnie jak najszybciej. Może jak zobaczę dużą ilość komentarzy pod tym postem moja wena wróci. Nie wiem. Tak czy inaczej uprzedzam, że nie wiem czy za tydzień będzie nowa część. 

Pozdrawiam was wszystkie cieplutko :)

Czytasz - komentujesz - motywujesz

PS 

Już dzisiaj pierwszy mecz naszych chłopaków na igrzyskach. Kto się nie może doczekać tak jak ja? :D a po meczu siatkarzy ręczni zaczynają rozgrywki. Wczoraj zakupiłam sobie zapas melisy na uspokojenie na całe igrzyska bo czuję, że może się przydać xd :D