6. Mogła nie zgrywać takiej świętej

W tym samym czasie w loży

-Widzieliście może Amelię? – odezwał się Kevin, który właśnie skończył tańczyć z jakąś fanką i nie mógł znaleźć nigdzie swojej dziewczyny.

-Kiedy skończyła ze mną tańczyć powiedziała, że idzie do łazienki – stwierdził Le Goff.

-Kiedy to było?

-Jakieś dziesięć może piętnaście minut temu.

-I do tej pory nie wróciła?

-Nie. Pewnie siedzi w toalecie. Wiesz jakie są kobiety.

-Pójdę to sprawdzić.

Opuściłem siatkarzy i poszedłem w stronę toalet. Nie zważając na nic wszedłem do damskiej toalety i zacząłem wołać moją dziewczynę. Kiedy nie usłyszałem jej odpowiedzi zdenerwowałem się. Coś musiało się stać. Wyszedłem z pomieszczenia i rozejrzałem się wokół. W zaciemnionym kącie sali zauważyłem zarys dwóch postaci postanowiłem tam podejść. Gdy znalazłem się już wystarczająco blisko zauważyłem Amelię, która próbuje się wyrwać z ramion Earvina. Momentalnie znalazłem się obok nich, odciągnąłem siatkarza od przestraszonej dziewczyny i przywaliłem mu z całej siły w nos. Następnie podszedłem do przestraszonej Melki. Wyglądała koszmarnie. Sukienka, którą miała na sobie była cała poszarpana, a jej makijaż rozmazany przez łzy cały czas spływające jej po policzkach.

-Boże drogi Amelia – przytuliłem roztrzęsioną dziewczynę do siebie – co ten skurwiel chciał ci zrobić. Zabieram cię stąd.

-Mogła nie zgrywać takiej świętej – odezwał się N’Gapeth – nie łudź się. Ona tylko udaje taką świętą, a tak naprawdę to zwykła dziwka. Tylko czekała żebym w końcu zaciągnął ją do łóżka – nie wytrzymałem i przywaliłem mu jeszcze kilka razy.

-Nie waż się tak o niej mówić, słyszysz – wycedziłem przez zaciśnięte zęby. Złapałem dziewczynę za rękę i zacząłem prowadzić w kierunku tylnego wyjścia z klubu. Na szczęście wiedziałem gdzie to jest bo nie wyobrażam sobie teraz pójść z nią w ten cały imprezowy tłum. Kiedy znaleźliśmy się już na zewnątrz przystanąłem na chwilę i zarzuciłem na plecy dziewczyny swoją marynarkę – muszę zadzwonić do Thibaulta. Pewnie się o ciebie martwi – dziewczyna tylko skinęła głową i wpatrywała się we mnie rozbieganym wzrokiem.

-No nareszcie. Gdzie jesteście? Szukam was wszędzie.

-Jesteśmy na tyłach klubu. Przyjdź tutaj jak najszybciej – nie chciałem gadać z nim przez telefon więc rozłączyłem się.

Chwilę później z klubu wyłoniła się sylwetka przyjaciela mojej dziewczyny.

-Dlaczego mnie tutaj ściągnęliście – dopiero po chwili zauważył w jakim stanie jest Mela – Jezus Maria Melka co się stało? – dziewczyna nic nie odpowiedziała tylko znów zaniosła się szlochem, przytuliłem ją czym prędzej do siebie.

-Earvin on… on próbował.

-Nie błagam cię. Powiedz, że sobie żartujesz. Zabiję sukinsyna.

-Spokojnie już dostał za swoje. Musimy zabrać Amelię do domu widzisz w jakim jest stanie.

-Jasne już wracamy. Pójdę tylko po jej kurtkę i zaraz wracam. Zamówisz w tym czasie taksówkę?

-Nie ma takiej potrzeby przyjechałem samochodem.

-Ok w takim razie zaraz będę.

W mgnieniu oka Thibault pojawił się obok nas. Widziałem w jego oczach, że gdyby mógł najchętniej zamordowałby Earvina własnoręcznie. Nie zwracałem na niego większej uwagi bo cały czas moje myśli zaprzątała Mela. Nie powinienem nawet na chwilę spuszczać jej z oka. To wszystko moja wina.

-Masz kluczyki. Ja usiądę z tyłu z Amelią, a ty poprowadź.

-Ok.

Otworzyłem drzwi samochodu i delikatnie posadziłem dziewczynę na siedzeniu, a później sam wsiadłem do auta. Gdy tylko wsiadłem dziewczyna wtuliła się we mnie jakby czuła, że w moich ramionach nic jej nie grozi. Po jakimś czasie przestała płakać, a to mogło oznaczać tylko jedno. Zasnęła. Thibault zaparkował samochód pod blokiem, a ja wysiadłem z auta biorąc delikatnie moją dziewczynę na ręce. Kiedy znaleźliśmy się w jego mieszkaniu zaniosłem ją do jej pokoju, a sam wyszedłem do salonu porozmawiać z Rossardem. Po przekroczeniu progu salonu zauważyłem przyjaciela dziewczyny siedzącego w salonie podpierającego głowę rękoma.

-Jak to się stało? – spytał gdy tylko mnie zauważył.

-Nie mam pojęcia. Nie widziałem Amelii przez jakiś czas więc postanowiłem jej poszukać. Boże jakie to szczęście, że zauważyłem ich w tym kącie.

-Musimy coś z tym zrobić.

-Wiem, że nie powinniśmy tego tak zostawiać, ale nie wiem czy Amelia będzie chciała robić z tym cokolwiek.

-Musimy ją przekonać żeby poszła na policję. Temu idiocie nie może to ujść na sucho.

-Nie pójdę na żadną policję – nawet nie wiem kiedy do pokoju weszła dziewczyna.

-Ale Melka…

-Nie i koniec.

-W takim razie zgódź się chociaż pogadać o tym z moim ojcem może coś na to poradzi.

-Czy wy nie rozumiecie, że to nie jest przyjemne. A ja mam tak po prostu o tym mówić innym?

-Pomyśl o tym, ze jeśli nikomu o tym nie powiesz będziesz widywała się codziennie z Earvinem na treningach. Jesteś w stanie to wytrzymać? – w jej oczach pojawił się strach – no właśnie. Dlatego nie ma innej opcji jutro przed treningiem jedziesz razem ze mną do mojego ojca. Musimy to załatwić przed treningiem.

-Niech wam będzie.

-Grzeczna dziewczynka – Thibault podszedł do mnie i pocałował mnie w czoło.

-Wiecie co ja już pójdę. Przyjadę jutro z samego rana – gdy zakładałem kurtkę poczułem jak Amelia się we mnie wtula.

-Dziękuję, nawet nie chcę myśleć co mogłoby się stać gdyby nie ty.

Następnego dnia gdy tylko zjadłem śniadanie pojechałem pod blok Thibaulta. Drzwi otworzyła mi Mela, w której oczach można było wyczytać strach.

-Thibault śpi?

-Tak – gdy tylko usłyszałem zamknąłem dziewczynę w niedźwiedzim uścisku – Boże nawet nie wiesz jak się wczoraj o ciebie martwiłem. Tak bardzo cię kocham. Nie wybaczyłbym sobie gdyby coś ci się stało. Powinienem pilnować cię cały wieczór, nie odstępować cię na krok – Amelia zamknęła mi usta pocałunkiem.

-Nie obwiniaj się, nie jesteś niczemu winny. Wychodzimy natychmiast bo jeszcze zmienię zdanie i nigdzie nie pojadę.

-Spokojnie, pamiętaj, że cały czas będę przy tobie. Nic ci nie grozi.

Droga do domu rodzinnego Kevina nie zajęła nam dużo czasu. Trzeba przyznać, że miejsce, w którym dorastał Kevin było przepiękne. Pewnie zwróciłabym na nie jeszcze większą uwagę gdyby nie powód przez który się tutaj znaleźliśmy. Gdy tylko zaparkowaliśmy samochód na podjeździe z domu wyszedł ojciec chłopaka.

-Kevin jak miło cię widzieć, o i przywiozłeś ze sobą Amelię.

-Musimy z tobą bardzo poważnie porozmawiać.

-Zabrzmiało groźnie. Mam się bać?

-Bo to nie będzie przyjemna rozmowa.

-Wejdźcie do środka, nie będziemy przecież rozmawiać na podjeździe.

Laurent zaprowadził nas do salonu.

-No więc co was do mnie sprowadza – spytał gdy tylko usiedliśmy.

-Pewnie słyszałeś o tym, że wczoraj zrobiliśmy sobie imprezkę w klubie?

-No coś mi się obiło o uszy.

-Earvin wczoraj na tej imprezie próbował zgwałcić Amelię – Kevin gdy tylko to powiedział złapał mnie za rękę żeby dodać mi otuchy.

-To jakaś ukryta kamera? Tak? Żartujecie sobie?

-Nie, niestety nie. Musimy coś z tym zrobić. Temu skurwielowi nie może to ujść na sucho.

-Musimy pojechać na policję.

-Amelia nie zgadza się na żadną policję. Pomyślałem, że może ty coś zrobisz. W końcu jakby na to nie patrzeć jesteś jego trenerem.

-Chyba jedyną rzeczą jaką mogę w tej sytuacji zrobić jest zawieszenie go i odsunięcie od reprezentacji. Może to go w końcu czegoś nauczy. Chyba za długo przymykałem oko na jego wybryki. To wszystko posunęło się już stanowczo za daleko. Poczekajcie tutaj chwilę. Zadzwonię do niego i powiem mu żeby przyszedł na trening wcześniej. Najlepiej będzie załatwić to wszystko bez świadków.

-Było się czego obawiać? – spytał siatkarz, gdy tylko jego ojciec opuścił pomieszczenie.

-Mam wyrzuty sumienia.

-Ty masz wyrzuty sumienia. To on powinien je mieć. Żaden facet nie powinien nigdy tak się zachować. Nic go nie usprawiedliwia. Powinien i tak się cieszyć, że nie poszłaś na policję.

-Ale przez to wszystko straci możliwość gry na Igrzyskach.

-Sam jest sobie winny. Mógł o tym myśleć wcześniej – stwierdził i przytulił mnie mocno do siebie.

-Załatwione – gdy tylko trener Tillie pojawił się ponownie Kevin odskoczył ode mnie jak rażony piorunem.

-To my się chyba będziemy już zbierać.

-Chwileczkę jest jeszcze jedna sprawa. Mogę wam zadać pytanie.

-Jasne.

-Czy was coś łączy? Już od kilku dni widzę te wasze ukradkowe spojrzenia. Nie próbujcie tylko ściemniać bo i tak się wszystkiego dowiem.

-Kevin i ja od jakiegoś czasu jesteśmy razem.

-Wiedziałem.

-Nie chcieliśmy na razie nikomu mówić bo Amelia ma za sobą trudny związek. Mógłbyś nie mówić nikomu o tym czego się dowiedziałeś?

-Możecie być spokojni. Będę milczał jak grób. Nawet nie wiecie jak się cieszę waszym szczęście – podszedł do nas i wyściskał za wszystkie czasy. Teraz na pewno tak szybko stąd nie wyjdziecie. Zostajecie na obiedzie i nie ma żadnego ale. Zostaniecie prawda?

-Chyba nie mamy innego wyjścia.

__________________________

Dodaję notkę z telefonu. Za wszystkie błędy przepraszam, ale na telefonie nie mam nawet jak ich poprawić o ile są. Trzy tygodnie - tyle zajęło mi napisanie tej części. Mam nadzieję, że chociaż wam się spodoba bo według mnie jest ona masakrycznie słaba. Nie obiecuję, że kolejny pojawi się w następny weekend bo nie wiem czy moja przyjaciółka wena odwiedzi mnie do tego czasu. Dziękuję za ponad 5 tysięcy wyświetleń kochane :*